Πού `ν’ ο Μιστόκλης ο νταής
που έκανε για δύο
και που τον έτρεμε η γης
μες στο Μεταξουργείο
Κουβέντα δεν του έπαιρνες
απ’ το κλειστό του στόμα
λέγανε και τον έρωτα
πως μίσαγε ακόμα
Κι όμως αν έπινε κρασί
στου καπηλειού την άκρη
κρυφά το δάκρυ σκούπιζε
για μια χαμένη αγάπη
Πού `ν’ ο Μιστόκλης ο νταής
να ρίξει και δυο βόλτες
κι οι τσιλιαδόροι στη στιγμή
να πιάσουνε τις πόρτες
Μην αριβάρει ο ο βαρύς
ο Μπαϊρακτάρης πάλι
και φάει η μύγα σίδερο
και το κουνούπι ατσάλι