Απόψε που η πόλη έχει αδειάσει
Μην κλαις για τ’ απογεύματα που φεύγουν
Οι μέρες, τα λεπτά σ’ έχουν δαμάσει
Πουλιά είναι τα χρόνια κι αλαργεύουν
Ανάβουνε τα φώτα και σωπαίνεις
Διακόπτες της καρδιάς που τους φοβάσαι
Ας ήτανε, να πάψεις να ανασαίνεις
Την ώρα, που αδειανός ξανακοιμάσαι
Το δάκρυ
Κι η βροχή θα μας ενώνει
Ταιριάζουνε σε κάθε εποχή
Εγώ είμαι στ’ απέναντι μπαλκόνι
Και στάζει κι η δική μου η ψυχή
Απόψε βρέχει μόνο στην αυλή σου
Δυο σύννεφα τα μάτια σου που στάζουν
Τι χρώμα έχει άραγε η ζωή σου
Τα ίδια όπως και πρώτα σε τρομάζουν