Μη ζητάς να καταλάβεις
τι είναι αυτό που νοσταλγώ
μέσα μου όλα έχουν γίνει
ένα απέραντο κενό
Όταν η καρδιά μιλάει
δεν ακούει το μυαλό
τον δικό της δρόμο παίρνει
και βαράει συναγερμό
Την προδοσία και την πίστη
μέσα μου την κουβαλώ
και παλεύω με τη σκιά μου
και γκρεμίζω ότι αγαπώ
Πότε φως πότε σκοτάδι
πότε δω και πότε `κει
όλα έχουν ένα τέλος
και γεννάνε μιαν αρχή
Κι αν πολλές φορές ζητάω
λίγο να ξεκουραστώ
μη νομίζεις πως για σένα
έχω πάψει να πονώ
Την προδοσία και την πίστη
μέσα μου την κουβαλώ
και παλεύω με τη σκιά μου
και γκρεμίζω ότι αγαπώ