Όλα ξεκίνησαν στα τελευταία θρανία
Όταν μουτζούρωνα με ρίμες τετράδια και βιβλία,
Όταν μου έριχνε απόβολ’ η κυρία
Γιατί ενώ πρόσεχαν όλοι, εγώ έκανα φασαρία
Δεν είχα ταλέντο στη γεωμετρία
Μα είχα στο να αποτυπώνω με λέξεις την κοινωνία
Σε κάθε διάλειμμα έκοβα μια απουσία
Γιατί δεν είχα διαβάσει έκθεση και ιστορία
Όλοι οι μαθητές ήτανε μες στα κόλπα
Και `γω με μια κιθάρα να μαθαίνω τα ακόρντα
Όλοι βγαίνανε στο σινεμά ή στο θέατρο
Και `γω έκλεινα την παιδική σκέψη μου σ’ ένα φέρετρο
Όταν μαθαίνανε αγγλικά όλοι οι άλλοι
Μ’ ένα ποδήλατο έτρεχα μες την Παναγή Τσαλδάρη
Κι ειλικρινά μετάνιωσα που οι δάσκαλοι μου
Δεν είπαν ποτέ στη μάνα μου πως μ’ έχουνε καμάρι.
Εκπροσωπώ τον μαθητή του τελευταίου θρανίου
Εκπροσωπώ τον αλήτη και όσους μείναν μόνοι
Κι αν με ρωτήσεις τι εκπροσωπούν αυτοί
Θα πω αυτοί καταστρέφουν τόσα παιδιά μέσα στην πόλη
Εκπροσωπώ αυτό που οι πιο πολλοί μισούνε
Μα κατά βάθος θέλουνε να γίνουν όλοι
Κι αν με ρωτήσεις τι εκπροσωπούν αυτοί
Θα πω εκπροσωπούν αυτούς που δεν άγγιξαν τον Μανώλη.
Οι πιο πολλοί μαθητές μ’ είχαν για άχρηστο,
γιατί ούτε ένα γραπτό δεν είχα άριστο,
Όμως ευχαριστώ,
γιατί κανένας δε γύρισε να με πει ούτε μουνόπανο ούτε αχάριστο
Ναι, γιατί δεν έπαιξα πουστιά
Κι αν μου `χουν κάνει, την έχω συγχωρήσει απ’ την καρδιά
Που χάθηκαν όλοι οι φίλοι μου στα δύσκολα
Και κράτησα για φίλο μου μόνο τη μοναξιά
Όλοι χαθήκαν που λες
Γιατί οι φίλοι μ’ εισαγωγικά, έχουνε πάντα δουλειές
Οι γκόμενες στα δύσκολα θέλουν να μένουν μόνες
Δίχως να υπολογίζουν των ματιών σου τις σταγόνες
Θα με νιώσεις μόνο αν βιώσεις μίσος για τα καλοκαίρια
Κι αγαπήσεις σαν μητέρα τους χειμώνες
Θα με καταλάβεις μόνο αν βιάσουν και σε `σένα
Τα αισθήματα σου σαν τις πόρνες
Εκπροσωπώ τον μαθητή του τελευταίου θρανίου
Εκπροσωπώ τον αλήτη και όσους μείναν μόνοι
Κι αν με ρωτήσεις τι εκπροσωπούν αυτοί
Θα πω αυτοί καταστρέφουν τόσα παιδιά μέσα στην πόλη
Εκπροσωπώ αυτό που οι πιο πολλοί μισούνε
Μα κατά βάθος θέλουνε να γίνουν όλοι
Κι αν με ρωτήσεις τι εκπροσωπούν αυτοί
Θα πω εκπροσωπούν αυτούς που δεν άγγιξαν τον Μανώλη.
Ήθελα βλέπεις να χαίρομαι τη μέρα μου
Να παίζω μπάσκετ μαζί με την παρέα μου
Κι αν έχω να πω στη ζωή μου ένα γαμώτο
Είναι ότι ποτέ δεν έπαιξα μπάλα με τον πατέρα μου
Δε με ένοιαζε που τ’ άλλα τα παιδιά με ενοχλούσαν
Γιατί δε μιλούσα πολύ καλά
Ούτε το πείραγμα για την εμφάνιση μου
Για τα άστυλα μαλλιά μου ή τα περιττά κιλά
Μ’ ένοιαζε όμως που όλο έκανα τον άνετο
Τα δεχόμουν όλα κι ας με λέγαν ακατάδεχτο
Βλέπεις πως δεν καταλάβαιναν τι ένιωθα
Γι’ αυτό και όλοι με θεωρούσανε παιδί παράξενο
Ναι, σας αγαπάω κι ας με πονάτε
Κλείνω τα μάτια δεν βλέπω πια ποιοι με χτυπάτε
Μη μασάτε ρε, όλα είναι στο μυαλό μου
Γιατί έτσι έμαθα να εκπροσωπώ τον εαυτό μου,
Εκπροσωπώ τον μαθητή του τελευταίου θρανίου
Εκπροσωπώ τον αλήτη και όσους μείναν μόνοι
Κι αν με ρωτήσεις τι εκπροσωπούν αυτοί
Θα πω αυτοί καταστρέφουν τόσα παιδιά μέσα στην πόλη
Εκπροσωπώ αυτό που οι πιο πολλοί μισούνε
Μα κατά βάθος θέλουνε να γίνουν όλοι
Κι αν με ρωτήσεις τι εκπροσωπούν αυτοί
Θα πω εκπροσωπούν αυτούς που δεν άγγιξαν τον Μανώλη.