Στην αγκαλιά σου
παίρνεις το φεγγάρι,
το νανουρίζεις στα κύματα κοντά,
στο μαγικό σου το λευκό
και το γαλάζιο
γεννιέται ο έρωτας, μα θέλει να πετά.
Χαϊδεύεις με το βλέμμα σου
τα μακρινά αστέρια
και στέκεσαι ακίνητη, βουβή,
σαν προσευχή...
Ποια ηλιαχτίδα
το όνομά σου έχει γράψει;
Ποιας τρικυμίας
είσαι κόρη ακριβή;
Ποιο χέρι άγνωστου Θεού
σε έχει πλάσει
κι όλου του κόσμου το αλάτι
είσαι εσύ;
Πάνω στα κάστρα
βλέπω τη μορφή σου,
πώς ανεμίζουνε
τα μαύρα σου μαλλιά.
Μέσα απ’ τις φλόγες
της αυγής και της αβύσσου,
φέρνεις στο φως σου
την αιώνια φωτιά.
Γυμνό έχεις το στήθος σου
κι οι μύθοι το βυζαίνουν,
κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι
στου χρόνου το σκαλί...