Ένα μικρό, τρελό παιδί
στην άμμο μ’ όνειρο μαβί,
χτίζει παλάτια κι απορεί
πού την πριγκίπισσα θα βρει.
Σα μαγεμένος ποιητής
γυρνάει στα πέρατα της γης,
όπου τον έρωτα πουλούν,
αερικά τον ξεγελούν.
Αχ ποιητή, αχ ποιητή,
μέσα σου παίζει ένα παιδί,
άσ’ το λιγάκι να αισθανθεί
κι η πριγκιπέσσα σου θα `ρθεί.
Αχ ποιητή, αχ ποιητή,
η μούσα σου ήρθε να σε βρει,
είν’ όμορφη, γλικιά πολύ,
του ανέμου κόρη λυγερή.
Κι ο ποιητής τρελός σοφός
μένει στο δώμα μοναχός,
οι τοίχοι άνοιξαν και να,
με μιας γεμίζουνε πουλιά.
Και τα πουλιά τρελά σοφά
τον οδηγούν στην ξαστεριά,
για να του δείξουν την αυγή
πού είν’ αυτή που καρτερεί.