Ο ήλιος πέφτει ξανά
τα προάστια ονειρεύονται
σ’ έναν ορίζοντα
χαμένος κι εγώ
οι γείτονες μακριά
μοιάζουν να εξαφανίζονται
δεν νοιάζονται πια
πως είμαι και πως ζω
Όλα σικέ
από την πρώτη μέρα που γεννήθηκα
πάρτι μασκέ
ανθρώπων που στα χέρια τους βαφτίστηκα
Η αλήθεια μοιάζει γκρεμός
πριν προλάβω να γλιτώσω
πως πέρασε ο καιρός
χωρίς απαντήσεις να βρω
Ο πόνος μου γιατρός
δεν μ’ αφήνει να τελειώσω
νομίζω πως είμαι ο εχθρός
του εαυτού μου κι εγώ