Πικρά απομεσήμερα στο νότο
ναυαγισμένος στο ταξίδι σου το πρώτο
το κορίτσι με το κίτρινο φουστάνι θα σε ξεκάνει
Τα χείλη της στεγνά και σκουριασμένα
καράβια φεύγουν στα ανοιχτά χωρίς εσένα
κι η μαύρη θάλασσα αγριεμένη σε περιμένει
Τα βράδια σκοτεινά σε υγρά δωμάτια
τρύπιες παντιέρες, σάπια κατάρτια
κι ο σκύλος στο λιμάνι σε κοιτάζει σαν να σου μοιάζει
Σου στέλνει η αυγή ζεστό σινιάλο
ίδιο σου μοιάζει το μικρό και το μεγάλο
στου νότου σου το χάος πια χαμένος και πάντα ξένος
Θέλω να ξεφύγω, θέλω να χαθώ
έξοδο κινδύνου ψάχνω για να βρώ
μα όσο κι αν το θέλω πάλι μένω εδώ
στην ακρογιαλιά σου να ξημερωθώ