Η ζήλεια είναι μια κατηφόρα
μ’ εσένα όμως είναι γκρεμός,
όταν με παίζεις αρχίζει η μπόρα
όταν μου λείπεις, κατακλυσμός,
μαύρα φεγγάρια ο έρωτάς σου,
δένω τα μάτια και προχωρώ,
κι όσοι μου λένε πως κάνω λάθος
δεν αγαπάνε όπως εγώ.
Η αγάπη, πάντα, είναι μια τρέλα
που δέκα κλαίει, μία γελά,
σαν ποτηράκι σπάει στα χέρια
κι ενώ σε κόβει δε σε πονά,
κόκκινο σ’ έχω, μαύρο σε χάνω
κι η μπίλια κάθεται στο λευκό,
ήπια τον έρωτα άσπρο πάτο
και μεθυσμένη σ’ ακολουθώ.
Μια τα φιλιά σου, μια η ματιά σου
έχουν ανάψει παντού φωτιές,
κι αν κινδυνεύω να γίνω στάχτη
ας γίνω τώρα αφού το θες,
παραδομένη στον έρωτά σου
είμαι κλαράκι και θα κοπώ,
όλα χαλάλι, όλα δικά σου
τι να σου κάνω που σ’ αγαπώ.
Η ζήλεια είναι μια κατηφόρα
μ’ εσένα όμως είναι γκρεμός,
όταν με παίζεις αρχίζει η μπόρα
όταν μου λείπεις, κατακλυσμός,
μαύρα φεγγάρια ο έρωτάς σου,
δένω τα μάτια και προχωρώ,
κι όσοι μου λένε πως κάνω λάθος
δεν αγαπάνε όπως εγώ.
Η ζήλεια είναι...
Η ζήλεια είναι...
Η ζήλεια είναι...
Η ζήλεια είναι...