Μισός στο φως θα μείνω,
σκιά τις νύχτες φόβους για ν’ απομακρύνω,
ελάττωμα ανθρώπινο πώς να γίνω; είμαι
χωμένος πάντα μέσα σ’ όλα όσα φτύνω,
σχετικά μ’ εκείνο, τον τρόπο ζωής μου κατευθύνω,
ζητάς δίνω, κάτι μου καίει το δέρμα ξυπνάω και το σβήνω,
πικρή είν’ η γεύση που κάθε φορά στο στόμα της, της αφήνω. Τη γδύνω,
σαν την πουτάνα μου στα τέσσερα τη στήνω στη μέση του δρόμου,
σκοτώνω για κάτι δικό μου,
με βοηθά να κρατώ σταθερό το ρυθμό μου,
το ένστικτό μου,
σκυλί γεννήθηκα να δαγκώνω τ’ αφεντικό μου. Όπου
κοιτά το μάτι του θεού τη μοναξιά του ανθρώπου,
κάνω ό,τι σκέφτομαι επιτόπου,
μ’ αναμενόμενο το να συμβιβαστώ εν μέρει,
μ’ αυτό που μου δίνει λεφτά για να ζω
αξιοπρεπώς, μα τσίμα τσίμα βγαίνουμε φίλε ως το τέλος του μηνός.
Ο κόσμος γίνεται όλο και πιο απαιτητικός,
από `μένα εξαρτάται πάνω απ’ όλα να `μαι γερός, δυνατός,
τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους καθώς πατάμε ηλικίες,
στριμωγμένοι σε συνοικίες,
μόνο εικόνες στα μάτια μου οικείες
κι ένα κουτί που όλη τη μέρα εκπέμπει τις απίστευτες μας μαλακίες, σ’ ένα πρόγραμμα,
δε με κατάλαβες για τι μιλώ Ψυχόδραμα
κι ότι είπε το `κανα να `μαι εντάξει με `μένα,
στο νου μου ισοπεδωμένα όλα, ακόμα και τα πιο σημαντικά απ’ αυτά,
κάποιοι παίζουν το κεφάλι μου άτακτα, πίνω να σβήσω,
ανάγκη κάπου να μιλήσω νιώθω όταν σκοτεινιάζει,
γίνομαι κάτι που δεν είμαι εγώ μα μου μοιάζει...
κι υπάρχουν λόγοι να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά,
γεμάτος συναισθήματα, ανάμικτα,
με μάτια που κοιτούν κατάπληκτα
την ικανότητα του να επιβιώνει, κάθε μέρα του μοναδική,
τη μια από `δώ γυρνά, την άλλη από `κεί κι ανακαλύπτει...