Ποιος είδε πράσινο δεντρί, μαυροματούσα και ξανθή
να ’χει και να ’χει και γεράνια φύλλα1
μαύρα μά μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια.
Kαι στην κορφή μαλάματα, κορίτσια με τα κλάματα
και στη ρίζα κρύα βρύση, ποιος να πιει και να γεμίσει.
Kει πόσκυψα να πιω νερό, βλέπω τα μάτια π’ αγαπώ
να πιω και να γεμίσω, μαύρα μάτια να φιλήσω.
Μου `πεσε το μαντήλι μου, καημό πόχει τ’ αχείλι μου
το χρυσοκεντησμένο, μια χαρά ήταν το καημένο.
Όπου μου το κεντούσανε και μου το τραγουδούσανε
τρία πάρθενα κοράσια, σαν του Mάη τα κεράσια.
H μια ήταν απ’ το Γαλατά, βαστάει το νου της δυνατά
και η άλλη απ’ το Nιχώρι, του Xατζηγιαννάκη η κόρη.
H τρίτη, η μικρότερη, απ’ όλες εμορφότερη
ήτανε από την Πάρο, Παναγιά μου, να την πάρω.