Πρόεδρε, ο κόσμος πεθαίνει
Με σταυρούς, με σφυροδρέπανα, με μπλακ εντ ντέκερ στο προσκεφάλι
Πρόεδρε...
Κάμερες κρυμμένες καταγράφουν άδειες φάτσες, η ζωή στο φωτοαντιγραφικό
Λούμπεν και πληβείοι αναλώνονται στις πιάτσες, η απόγνωση στο πρώτο Ενικό
άμβωνες ουρλιάζουν το μεγάφωνο του μίσους, λεκιασμένες των Αγίων οι μορφές
Εδρανα και Νόμοι προστατεύουνε τους Κροίσους, χειροπέδες και πεντάπικρος καφές
Φέρνουν σκυλοπνίχτες λαοθάλασσες της φρίκης, στα αμπάρια φτώχεια και Αρμαγεδών
Πρόεδρε σου ανήκουν, είναι λάφυρα της Νίκης, που ζητούν στον ήλιο μοίρα κι εμβαδόν
Γέφυρες δακρύων, άνθρωποι και κατσαρίδες ονειρεύονται υπόγειους ουρανούς
Πρόεδρε, σου λέω: Της καρέκλας σου οι βίδες μία μία σπάζουν με ύπουλους τριγμούς
Ισοβίως βρέχει στις ψυχές των ηττημένων, γκρίζα λάσπη, κάθε ψίθυρος βροχή
Ροζ πολυεστέρας τ’ άστρο των προσκυνημένων, που δοξάζει αίσχος και συνενοχή
Μαύρο οξειδωμένο το παγκάρι του σαράφη, πληθυσμοί στα νύχια των χρηματιστών
Μέλλον, μέλλον, μέλλον, στην εξώπορτά σου γράφει: «Το κατάστημα προσωρινώς κλειστόν»
Νάυλον η σάρκα, χύμα σταφ οι ζαρντινιέρες, τα αισθήματα στην πούδρα και στο τζελ
Πρόεδρε, η σιωπή σαβανώνει στους αιθέρες της οργής τα βέβηλά μου ντεσιμπέλ
Έδεμ των εμπόρων η ανθρώπινη οδύνη, οι οθόνες καπηλεύονται το φως
Πρόεδρε, της παρτίδας έχεις όλη την ευθύνη, αλλ’ εσύ δεν περπατάς ποτέ σκυφτός