Διονύσης Σαββόπουλος - Ο γιος μου πάει στο στρατό 歌词
Ο γιος μου πάει στο στρατό ενώ εγώ δεν πήγα
μον’ πήγα κι απαλλάχτηκα κι εν τέλει μετανιώνω
καλύτερα στο στράτευμα παρά στους λουφαδόρους
νισάφι και η τρέλα τους και τα τρελοχαρτά τους
Καλός πολίτης γιε μου, καλό σου στόλισμα
να σβήσει απ’ τ’ όνομά μας εκείνο το διαόλισμα
Σαν έργο τρόμου είδαν την στρατώνα
οι κλάσεις του `48 κι εδώ
κινδύνευες ν’ αποκηρύξεις εκεί μέσα
τον ίδιο σου εαυτό
και σ’ όλη τη ζωή σου ντρεπόσουνα γι’ αυτό
και τότε είπα ο έξυπνος γιατί να το ρισκάρω
σαφώς τους εξαπάτησα
δεν υπηρέτησα επί δικτατορίας
παλιά μου τέχνη στρουθοκαμηλίας
είναι στιγμές που αμφισβητώ τον ίδιο μου τον ανδρισμό
Καλός πολίτης γιε μου, καλό σου στόλισμα
να σβήσει απ’ τ’ όνομά μας εκείνο το διαόλισμα
Κουτσοί στραβοί κι αλλόκοτοι που δίπλωμα δεν έχουν
μον’ έχουν το κορίτσι τους τ’ αμάξι να οδηγάει
κλειστές καρδιές κι αγιάτρευτες, πώς μπλέχτηκα μαζί τους
εκτός στρατού ελληνικού σαν τον πρωθυπουργό τους
Καλός πολίτης γιε μου, καλό σου στόλισμα
να σβήσει απ’ τ’ όνομά μας εκείνο μου το διαόλισμα
Σε βλέπω με τους φίλους σου καθώς περνάς την πύλη
κι αν κάποτε ξεχώρισα, ολόψυχα επιστρέφω
κι αν πάνω απ’ το Πεντάγωνο μ’ ακούν και με καλέσουν
σε δίκη κι αν με βάλουνε θα `ρθω και θα ξοφλήσω
Καλός πολίτης γιε μου, καλό σου στόλισμα
να σβήσει απ’ τ’ όνομά μας εκείνο μου το διαόλισμα
Το στράτευμα είναι όντως νυχτωμένο
κατώτερο των ίδιων του αξιών
εξώκοσμο αστοιχείωτο βλαμμένο
μα υπάρχει εκεί ποιον
στο στράτευμα μας παιδιά και στους πιο πάνω
θα βρεις φιλότιμο Ρωμιών
αυτό είναι που μας κάνει ακατανίκητους παιδί μου
κι αυτό είναι που με στρίμωξε
για ένα φιλότιμο να βγω στη μέση εδώ του πλήθους
δημόσια να γδυθώ με αυτούς τους στίχους
στην επιστράτευση ήμουν απών
τον Ιούλη των Κυπριακών
Καλός πολίτης γιε μου, καλό σου στόλισμα
να σβήσει απ’ τ’ όνομά μας εκείνο το διαόλισμα
Μα ο ρίψασπις ο λυρικός στη δύναμη ανήκει
και ας μην ήταν στη γιορτή και στην ορκωμοσία
τον όρκο του τον έδωσε και άοπλος θητέυει
και όχι για δυο χρόνια απλώς μα για όλη τη ζωή του
Καλός πολίτης γιε μου, καλό σου στόλισμα
να σβήσει απ’ τ’ όνομά μας εκείνο μου το διαόλισμα