Naargelang de dagen korten
verandert ook mijn tuin
het blad valt schreiend van de boom
en tegelijk ontwortelt ook mijn kruin,
Gezogen uit dit leven
zo werd mijn lied geboekt
met een wind die ruiten brak
en een voor een de bladen omsloeg.
Nu drinken mijn ogen gretig
het verleden maakt mij zat
Ik had toen zoveel te zeggen
ik moest en zou ik wilde, maar ik had
het klokhuis moeten bewaren
om iedereen te laten zien
hoe mooi de vrucht was van mijn jaren
mijn dagen gerangeerd in een stramien,
Van rust en altijd vrede
door handen warm en zacht
die steeds de mijne vulden
en kruidenthee vermengde met de middag,
Waar naargelang de winter milder werd
regen zoette mijn tuin
waar bomen botten in de zon
totdat de hars smeitte in de kruin,
Maar de reuzen die ontwaakten
Ik zag een ander licht
Ik voelde andere pijnen
er gingen deuren open en andere dicht,
En toen vielen de schellen
hebben woorden mij bevrijd
soms 's nachts terwijl de regen
de sterren wasten, al die tijd
trilden mijn handen koortsig
vibreerden zij als riet
Ik scheurde hart en nieren
in strofen voor mijn lied.
Maar boven de rivieren
heeft mijn stem niet gereikt
hoewel ik niemand kwetste
hoewel ik nimmer iemand heb gevleid,
misschien daarom
verdronken al mijn woorden
op de grens van zuid en noord
in het water van de Biesbosch
ben ik met zoveel anderen vermoord.
Want velen van mijn vrienden
die geven van dit lied
kozen het land van Vlaanderen
want hier hoort men ons niet.
En naargelang de dagen korten
verandert ook mijn tuin
het blad valt schreiend van de boom
en tegelijk ontwortelt ook mijn kruin.