Στου χειμώνα τις αρχές,
με τις πρώτες τις βροχές
και το πρώτο βοριαδάκι,
βρήκες κι άραξες, τσαρδί,
μ’ άλλα λόγια δηλαδή,
στο φτωχό μου το σπιτάκι.
Κι όταν καλοκαίριασε
κι έκανες φτερά,
το τσαρδί λησμόνησες
και το περιφρόνησες,
μ’ έριξες και μένα έναν παρά.
Μα δε χάθηκα εγώ,
ούτε πήγα να πνιγώ,
ούτε το `βαλα μαράζι.
Μ’ άλλα λόγια δηλαδή,
είπα σαν καλό παιδί
δεν βαριέσαι, δεν πειράζει.
Κι αν κορόϊδο μ’ έπιασες,
τόσο φανερά,
τώρα αυτό το πάθημα,
θα μου γίνει μάθημα
και δε θα πιστέψω άλλη φορά.
Είναι σφαίρα και γυρνά
και μια μέρα στα στερνά,
θα σου φύγει αυτό το γέλιο
κι αν τυχόν με θυμηθείς
και θελήσεις για να `ρθείς
στο τσαρδί θα βρεις λουκέτο.
Τότε δε θα έχεις δίπορτο τσαρδί
κι έτσι ως αντάλλαγμα,
σαν θα `ρθείς για άραγμα,
θα `χει κάποια άλλη το κλειδί,
θα `ναι κλειδωμένο το τσαρδί.