Κουβέντες δε χαμπάριζα,
μικρός μικρός κι αλάνι,
με τ’ όνομα μοστράριζα,
Στράτος ο ρεμπεσκιές,
στο κόντρα με κοιτάζανε,
αυτός μυαλό δε βάνει,
στη μάνα μου φωνάζανε
ο γιος σου ο λεκές.
Άντε εβίβα κι άσπρο πάτο,
πες μας τα παλιά σου Στράτο.
Μακρύ ζωνάρι άπλωνα
στην πιάτσα κάθε βράδυ,
σε δυο καρέκλες ξάπλωνα
χάντρες αμολυτές,
το χρήμα το σνομπάριζα
στο τάβλι το ρημάδι,
βιδώνοντας αμπάριζα
εξάρες κολλητές.
Άντε εβίβα κι άσπρο πάτο,
πες μας τα παλιά σου Στράτο.
Θησείο και Πετράλωνα,
ο Στράτος στο σεργιάνι
δεν έβγαινε με άλλονα
μαγκίτη του Ψειρή,
συνάμενες, κουνάμενες
ζητάγανε στεφάνι
και στήναν οι λεγάμενες
καρδούλες στο σφυρί.
Άντε εβίβα κι άσπρο πάτο,
πες μας τα παλιά σου Στράτο.