Στη γειτονιά μου την παλιά
ο ήλιος δε χαράζει
μέσα στα μάτια τ’ ανοιχτά θεριεύει ο πόνος κι αλιχτά
δεμένος στο μαράζι
Κι ο ήλιος δεν ζεσταίνει
είναι μικρός
Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει
καημός πικρός
Στη γειτονιά μου την παλιά
παιδιά στα λασπονέρια
ετούτη η γης σαν μια πληγή
κλέβει τον ήλιο η αυγή
χειμώνες καλοκαίρια
Στην γειτονιά μου την παλιά
μετρούνε την ρυτίδα
σημαδεμένα τα χαρτιά
πίσω απ’ την πλάτη σαϊτιά
καρφώνει την ελπίδα