Ο Χάρος χαροπάλευε
δεμένος ούτε σάλευε
με την κλωστή της λευτεριάς
στο κάστρο της Αρβανιτιάς
Και μεις τον γυροφέρνουμε
και την ψυχή του σέρνουμε
πιο δυνατοί απ’ το θάνατο
το σίδερο και τη φωτιά
Πέτρωσε μες τα μάτια μας
το δάκρυ της χαράς μας
ήρθε η ώρα ν’ ακουστεί
σπασμένος ο ζουρνάς μας
Και το χαροδρεπάνι του
το κάνουμε στεφάνι του
το πλένουμε απ’ τη σκουριά
το γαίμα και τη λασπουριά
Και μεις τονε στολίζουμε
και το χορό αρχίζουμε
πιο δυνατοί απ’ το θάνατο
το σίδερο και τη φωτιά
Πέτρωσε μες τα μάτια μας
το δάκρυ της χαράς μας
ήρθε η ώρα ν’ ακουστεί
σπασμένος ο ζουρνάς μας