Σαν του άσπρου ανεμιστήρα τα φτερά
που σκονίζονται τις μέρες του χειμώνα,
σαν τα έξαφνα της μπόρας τα νερά
που τα πλήρωσε του κήπου η πολυθρόνα.
Έτσι έμαθα από σένα να μετράω τις εποχές,
πότε οι δυο λες κι είμαστε ένα
πότε μπράτσα στις βροχές,
έτσι έμαθα από σένα...
Σαν το στρώμα της θαλάσσης το στιλπνό
που του βγάζουν πλάι στο κύμα τον αέρα
απ’ το στόμα σου ταξίδια ξεκινώ
κι απ’ το στόμα σου αδειάζω εδώ πιο πέρα.