Οι μέρες να βουτάνε δίχως δίχτυ
σαρώνοντας τον πιο γερό ιστό,
να μοιάζουν με σπασμένο ανεμοδείκτη
που δείχνει πότε εκεί και πότε εδώ.
Δε με τρομάζει η φωτιά κι αν στη στιγμή μας κάψει
κι αν ένα κύμα δέκα οριές μας πνίξει στη στεριά
κι αν πλημμυρίσουν θάλασσες και ποταμοί και δάση
την ήσυχη κι αθόρυβη φοβάμαι τη σκουριά.
Οι μέρες να περνάνε φλογισμένες,
ν’ ανάβουνε σαν πέφτουν στο χαρτί,
αξίνες σε λίμνες παγωμένες,
ορύγματα στην πιο βαθιά σιωπή.
Δε με τρομάζει ......
Οι μέρες μεθυσμένοι πυροβάτες
στου χάους το μεγάλο εκκρεμές
μετέωροι πεθαίνουν οι ακροβάτες...