Κυρά Κατίνα σπλαχνική που κάνεις το σταυρό σου
μόλις μπανίσεις εκκλησιά και λες στον διπλανό σου
γι' αυτούς τους μαύρους κι άραχλους που βρόμισαν τη χώρα
και έχουν κλέψει τις δουλειές που να τους πνίξει μπόρα.
Κυρά Κατίνα σπλαχνική που βρίζεις κάθε ξένο
στη λαϊκή, στην αγορά, στο τρόλεϊ, στο τρένο
λησμόνησες τον μπάρμπα σου που σέρνονταν στις τρύπες
στου ορυχείου τις στοές, στων καραβιών τις πίπες.
Πού είναι τα καμάρια σου, ο Γιώργος κι η Μαρία;
Ο γιος σου πήγε Καναδά κι η κόρη Αυστραλία
και σου 'ρχονται τα δάκρυα και σου χαλούν τη μάσκα
όταν σου λένε: “δεν θα 'ρθω μανούλα μου, το Πάσχα”.
Κυρά Κατίνα σπλαχνική που ξέρεις κάθε άγιο
κάνε και μία προσευχή για 'κείνο το ναυάγιο
που είχε μέσα το παιδί, τη μάνα, τον πατέρα
και μόλις έπιασαν στεριά τους έριξαν μια σφαίρα.
Κυρά Κατίνα μου πιστή που αγαπάς αλλήλους
και περιτριγυρίζεσαι απ΄ του Αδόλφου φίλους
το αίμα είν' στα χέρια σου, τα λόγια σου πιστόλι
κανένανε δεν σκότωσες μα έχουν πεθάνει όλοι.
Πού είναι τα καμάρια σου, ο Γιάννης κι η Ελένη;
Στα ξένα βρωμοέλληνες και στην Ελλάδα ξένοι
κι αφού μιλάς με τον Θεό, για 'κείνα προσευχήσου
γιατί στην άλλη τη φουρνιά θα 'ναι και το παιδί σου.