Το μολύβι χαράζει τον νου σαν νυστέρι
κι αλυχτούνε οι μνήμες σαν σκύλες,
ξεπηδάνε παλιάτσοι με τεράστιο χέρι
και δυο- τρεις πλαστικές κατρακύλες.
Ανεβαίνει ως τα χείλη μια λέξη χαμένη
μα δε βρίσκει αυτί να φωλιάσει,
σ’ ένα σπίτι που γέρνει η γιορτή επιμένει
γιατί η μέρα μας έχει ξεχάσει.
Δεν πονάμε, δεν κλαίμε, δεν έχουμε μάνα,
γεννηθήκανε πάνω στ’ αστέρια,
σαλτιμπάγκοι κι αγύρτες μια ζωή σε νιρβάνα,
σιωπηλά, σκοτεινά νταραβέρια.
Στην αρχή χελιδόνια, στο τέλος γουρούνια,
ποιος Θεός μας χαρίζει ξεφτίλες,
ποια φωνή μας κοιμίζει σαν ξύλινη κούνια,
με δυο- τρεις πλαστικές κατρακύλες.