Είμαι άδειος
σαν δωμάτιο που βάφτηκε πριν λίγο,
σαν κουβέντα όταν θέλω να ξεφύγω.
Είμαι άδειος
σαν πελάτης που το φερμουαρ σηκώνει,
σαν κυρία που τα ψώνια τελειώνει.
Είμαι άδειος
τόσο άδειος που θ’ αρχίσω ν’ ανεβαίνω,
είμαι άδειος σαν παροπλισμένο τρένο.
Είμαι άδειος
σαν βιβλίο που αποτάχτηκε τα πάθη,
σαν μπαλόνι που ακούμπησε σ’ αγκάθι.
Είμαι άδειος
σαν ταινία που σαρώνει τα βραβεία,
σαν το πάλκο όταν τελειώνει η συναυλία.
Είμαι άδειος και κενός
μες στα ρούχα μου γυμνός.
Είμαι άδειος σαν βαλίτσα στο πατάρι,
του δραπέτη το κελί, μες στην έρημο φωνή,
ένας πάγκος σαν σχολάσει το παζάρι.
Είμαι άδειος και κενός
μες στα ρούχα μου γυμνός.