Αχ, καημένη Πολυξένη
μείναμε στον κόσμο ξένοι
μόνη εσύ στο παραθύρι
χρόνια εγώ στο ακρωτήρι.
Παν’ τα νιάτα μας χαμένα
και αλίμονο σε μένα
φύγαν πικροποτισμένα
και αλίμονο σε σένα, σε σένα.
Αχ, καημένη Πολυξένη
η χαρά δεν περιμένει
φεύγει και δε μας ρωτάει
σαν ποτάμι που περνάει.
Παν’ τα νιάτα μας χαμένα
και αλίμονο σε μένα
φύγαν πικροποτισμένα
και αλίμονο σε σένα, σε σένα.
Αχ, καημένη Πολυξένη
τίποτα άλλο δε μας μένει
τώρα πια θα πούμε αντίο
και θα κλείσει το βιβλίο.
Παν’ τα νιάτα μας χαμένα
και αλίμονο σε μένα
φύγαν πικροποτισμένα
και αλίμονο σε σένα, σε σένα.