Ποια ομορφιά σε ταξιδεύει αυτό το δύσκολο καιρό,
καθώς το μέλλον αγριεύει, εσύ τραβάς με το σωρό, δρόμο καλό.
Δεν έχω τι να σου προτείνω, εγώ τους γρίφους δεν τους λύνω,
τους αφήνω να ωριμάσουν και από μόνοι τους θα σπάσουν, με το καλό.
Αν κρατηθείς τη νύχτα να’ ρθεις να με βρεις
και αν απόκληρος θα μείνεις, θα ξαναγεννηθείς, με το καλό.
Πόσο όμορφα τα μάτια όταν είναι καθαρά,
σου ανοίγουν μονοπάτια που δεν βλέπεις σήμερα.
Πόσο ανάγκη έχω τους άλλους, μόνος πνίγομαι στο εγώ,
καρφωμένα σε πασσάλους, σκιάχτρα απ’ το παρελθόν.