Έχεις κάψει δίχως λόγο τη ζωή μου
και την αγάπη που σου είχα εξοντώνεις.
Νιώθω το θέατρο που έπαιζες μαζί μου,
μα δεν έφτασε ακόμα με σκοτώνεις...
Σου `χα δώσει την ανάσα της καρδιάς μου,
φιλιά οι όρκοι σου που φτάναν ως τ’ αστέρια.
Άφησα τόσα όνειρα που ήτανε δικά μου,
μα τα δικά σου ήτανε δίκοπα μαχαίρια,
μα τα δικά σου ήτανε δίκοπα μαχαίρια...
Τα θυμάμαι κάθε βράδυ και πονάω
αυτά τα λόγια που για αγάπη σου μιλάνε.
Σαν τους αλήτες μες στους δρόμους τριγυρνάω
για να ξεχάσω όλα αυτά, αυτά που με πονάνε...
Σου `χα δώσει την ανάσα της καρδιάς μου,
φιλιά οι όρκοι σου που φτάναν ως τ’ αστέρια.
Άφησα τόσα όνειρα που ήτανε δικά μου,
μα τα δικά σου ήτανε δίκοπα μαχαίρια,
μα τα δικά σου ήτανε δίκοπα μαχαίρια...