Το βραδάκι έπεσε στη Θεσσαλονίκη
νιάτα που μοσκοβολούν σ’ όλα της τα μήκη
στέκεις δίπλα μου στη στάση λεωφορείου
και για μένα είσαι αρχή βασανιστηρίου.
Στο ένα χέρι σου κρατάς βιβλία της Σχολής σου
κι είσαι όμορφη κι απλή ντυμένη στα μπλου τζην σου.
Θέλω να ρωτήσω "πώς σε λένε", "τι σπουδάζεις";
"μουσικές που προτιμάς" και "στέκια που συχνάζεις".
Πριν προλάβω να σου πω έστω και μια λέξη
σ’ έναν κόμπο στο λαιμό νιώθω να ’χει μπλέξει
ίσως παρεξηγηθώ, ίσως σε φοβίσω
είμαι ντροπαλό παιδί κι όλο κάνω πίσω.
Μα από δίπλα μου τα μαύρα μάτια σου μου ρίχνουν
αινιγματικές κλεφτές ματιές κι όλο μου δείχνουν
πώς θα λάμπει η Θεσσαλονίκη σαν αστέρι
αν οι δυο μας θα την περπατάμε χέρι χέρι.
Στην πλατεία Ναυαρίνου μουσικοί του δρόμου
θα μας ταξιδεύουν ως τα πέρατα του κόσμου
κι απ’ του Τόττη τη βεράντα θα κοιτάμ’ οι δυο μας
μία πόλη που θα χρωματίζει τον δεσμό μας.