Κλείνω τα φώτα τα βαριά, ένα κερί μου φτάνει
και ζωγραφίζω στα τυφλά, το σκοτεινό λιμάνι.
Γυρίζω πίσω στα παλιά, σε ατέλειωτα ξενύχτια
στα όνειρα κρυφή ματιά, ζωή μέσα στα δίχτυα.
Ψάχνω να βάλω μιαν αρχή, μα δεν υπάρχει τέλος
δεν στάζει αίμα η καρδιά, σαν την καρφώνει βέλος.
Θέλω να είμαι εκει για μια στιγμή
ταξίδι να προλάβω σ’ άγονη γραμμή.
Θάλασσες ξέρω μ’ άσπρα κύματα
να ρίχνω το μπουκάλι με μηνύματα.
Κοιτάζω απ’ το παράθυρο το πέτρινα γεφύρι,
αν θέλεις έλα να με βρεις σε άλλο ακρωτήρι.
Να ρίχνω πέτρα στο βυθό, ασήμι και μετάξι
όλο πως κάνω μια αρχή, πως βάζω μία τάξη.
Ακροβατώ σφυρίζοντας σε έρημες πλατείες,
σε δρόμους που με έμαθαν να ζω τις ιστορίες.