Μετράω τη γη κι ενώνω τα άκρα,
ο ρόλος μου το φεγγάρι στα πάρκα,
είμαι βροχή που δεν έχει σταγόνες,
μια σταγόνα που δε γνώρισε βροχή.
Στόχος πέτρινος και βέλος πλαστικό,
με το φως ενός φάρου γράφω στίχους
και με συνθήματα στους τοίχους,
τους αφήνω πίσω.
Δε θέλω φτερά να φτάσω τ’ αστέρια,
το φως της αυγής το έχω στα χέρια,
γυρνάω στην πόλη μπλέκομαι στον ιστό της,
πολεμάω σαν σύγχρονος Δον Κιχώτης.