Γυρνάς την πλάτη στο κενό, πρόσεχε να μην πέσεις
για πόσο ακόμα θα κρατάς, πόσο θα αντέξεις.
Τόσα σου είπα, άνθρωπε, ακόμα συνεχίζεις
θα `ρθει σου λέω ο καιρός που θα με υπολογίζεις.
Δε δείχνεις να σ’ αγγίζουνε τα παράπονά μου,
τα βήματα δεν τα μετράς, περνάς από μπροστά μου.
Πλακόστρωτες διαδρομές για σένανε ανοίγεις,
μέσα απ’ την οθόνη σου νομίζεις πως με πνίγεις.
Θα έχεις βγει στη βροχή νοκ άουτ,
μια πληγή, μια κραυγή, νοκ άουτ,
τ’ όνειρο μαχαιριά, νοκ άουτ,
θα σε βρούν στα σκαλιά. νοκ άουτ.
Κάμερες, φώτα, πανικό στήνεις στις πλατείες
για να τα σχολιάσουνε κύριοι και κυρίες.
Μπερδεύεις την κουβέντα μας, λόγια δικά σου βάζεις,
μαζί μου δεν ξενύχτησες, κοιμάσαι και τρομάζεις.
Εφτά φορές σε ρώτησα, απάντηση καμία
έσχισες τα βιβλία μου με πάθος, με μανία.
Γυρνάς την πλάτη και κλειστά τα αυτιά σου πάντα έχεις,
μα θα `ρθει, άνθρωπε ο καιρός που πια δε θα με αντέχεις.