Ο προβολέας ρίχνει κόκκινο βαθύ
και το καράβι ταξιδεύει στο σκοτάδι.
Μου γνέφει κάποιος και απαιτεί να χρεωθεί
κι εμένα και το σκηνικό του Ανεμογιάννη.
Η Βέμπο στέκεται στην άκρη της σκηνής.
Φοράει έξωμο και δείχνει μεθυσμένη.
Τσιγάρο ανάβει το πετάει μεσουρανίς
και τραγουδά την "Ταμπακιέρα" λυπημένη.
Σαν επιτάφιος το θέατρο περνά.
Τον προσκυνούν αμαρτωλοί και κολασμένοι.
Κι εσύ κομπάρσος στη γωνιά σου που πεινά,
μιλάς κι εσύ για ταμπακιέρα στοιχειωμένη.
Αυτά που θα' ρθουν όλα πια έχουν συμβεί.
Λόγια και λόγια που τα κάναμε γαργάρα.
Ενα τραγούδι με σπασμένη συλλαβή
και κάποιος κόσμος σαν φλεγόμενη κιθάρα.
Η Βέμπο στέκεται σαν φάντασμα χρυσό
με μιας Ελλάδας τη φωνή που στάζει αίμα.
Δεν πήρε είδηση για όσα εγώ μισώ,
για ό,τι μόνο αγαπώ και δίνω ρεύμα.