Μπάζει ραδιενέργεια από παντού
τρύπιος ο ουρανός χωρίς σελήνη
μια τρελή ελπίδα που `χει μείνει
μας χαϊδεύει μάταια το νου.
Κάτω στα νερά του Ατλαντικού
πέρα απ’ τις Ηράκλειες τις στήλες,
δράκοντες κι αρχαίες νεροφίδες
θα μπορούσαν τόσα να μας πουν.
Δεύτε τελευταίες εισπνοές
κούφιες συμβουλές κι άδικος έρως.
Δίψα για ζωή φέρνει το τέλος
και εμπνέει νέες προσευχές.
Βρίζεις κι απειλείς όλος θυμό
κι απογίνεσαι μ’ ένα μεθύσι,
λες: "Δε μ’ έχουνε ρωτήσει..."
και κλαις να δεις εάν σε αγαπώ...
Μα όσες φορές κι αν θα στο πω,
δεν είναι αρκετό για να σε πείσει
όταν όλοι σ’ έχουν αγνοήσει,
μοιάζει τόσο λίγο και μικρό.