Της νύχτας οι φωνές, του δρόμου το φανάρι.
Ποιος ξέρει πού γυρνάς, πού νά `ρθω να σε βρω.
Ας ήταν μια φορά ακόμα να σε δω
να βγεις στο δρόμο μου μπροστά
μαζί σου να με πάρεις.
Δεν είν’ η αγάπη ζωγραφιά τα χρώματα ν’ αλλάξεις,
δεν είν’ αστέρι ο καημός τη μέρα να κρυφτεί,
ούτε παιχνίδι είν’ η καρδιά στην άμμο για να γράψεις,
δεν είν’ η αγάπη ζωγραφιά, σου το ’χω ξαναπεί.
Της νύχτας οι φωνές, τα σπίτια που παλιώνουν,
παράθυρα κλειστά σε πνίγουν στο λαιμό.
Ας ήταν μια φορά ακόμα να σε δω
την ώρα αυτή που σαν σκιές
τα λάθη μεγαλώνουν.