Ένα παλιό Σμυρναίικο
που ’μαθα από την κούνια
με ταξιδεύει, με γυρνά
στης Πόλης τα καντούνια.
Μ’ ένα μινόρε αργόσυρτο
ζωγράφισα εμένα
με φόντο και με χρώματα
τους πόθους μου για σένα.
Μ’ ένα παλιό Σμυρναίικο
ξορκίζω τον καημό μου
πενιά, πενιά ψυχούλα μου
χάνω το λογισμό μου.
Σ’ ένα μινόρε αργόσυρτο
κυλάει η φωνή μου
που στάλα, στάλα βάλσαμο
χύνεται στην ψυχή μου.