Verse 1:
Ömür bitti, sanki yolun başındayım.
İnançlarım beklemezdi gökyüzünde asılmayı.
Ciğerlerim duman kaplı, içtiğimden.
Sabır payı buldum nefret ekseninde,
Karanlığım oldu kayıp.
Aynalarda geç gelen bir tebessümüm.
Zulm içinde kaldı beden ölümlere.
Teşekkürüm hır doluydu her bir gecem
Düşüncende sezgi neler canlandırdı eskiye denk.
İçimdeki şeytan diyor kendine gel!
Ben tekim…
Bu yolda karşıma aldım bak herkesi.
Kuyumu kazıp taş koyanların içinde sersefil..
Silkinip koyul, bu yolda kimliği kayıp düşmanlarım var evet.
Dünde kaldı sildiğim yarın.
Namlumun ucundaydı mermi ve uzuvlarım terli
Kan birikti ağza, vuramasamda gerçi..
Ne denli haykırışların içinde kaldı hayat.
Ağzımdaki tütün kadar çekemedim şu derdi!
Nakarat:
Alevleri söndür, kendine gel. Kendine gel!
Geceleri gömdüm, ertelemem. Ertelemem!
Verse 2:
Ellerimde kar yağıyor, hava soğuk.
İçim harp yerine döndü kinim anasonum.
Her bir şeyi planlayıp
Kaçarak önünü açıp tekmeleyen dönek hasım yazdı.
Ben oynadım senaryoyu.
İşim yok şu memlekette hasmım olun.
Tökezletir hayat haset yüzlerinde, fesatlığın deste kadar.
Sizler ilerleyin beste yapıp eğer Dess ise amaç.
Uçuştuğunuz paraşütte zirve benim rap ise yamaç!
Bekle ve kaç.
Hayallerine ekleme taç!
24 yılın yüküyle geçmişini deftere yaz!
Rengi beyaz anılarınla hisleri yak.
Kül de kalsa bir parçanda kabuk tutan izlere kat!
Bakışlarım temiz, yanıldınız ayna kadar.
Ay ne kadar saf da olsa diğer yüzü başka bakar.
Ardında meraklanıp bekleyen bir aile için,
Sessizliğini boz ve sarıl mikrofonuna arşa kadar!
Nakarat:
Alevleri söndür, kendine gel. Kendine gel!
Geceleri gömdüm, ertelemem. Ertelemem!