Γεια σου ρε Μάρκο ΒαμΒακάρη καραβοκύρη Συριανέ
που άνοιγες δρόμο στο φεγγάρι κι έλεγες δύσκολα το ναι.
Είχες δικό σου μπαϊράκι στου Πειραιά την αγορά
και συντροφιά σου τ’ αεράκι απ’ της Ψυττάλειας τα νερά
Γεια σου ρε Μάρκο ΒαμΒακάρη της μοναξιάς μας ουρανέ
Άστρα το στόμα σου γεμάτο κι η αλφαβήτα σου μισή
όμως τα πάνω έφερνες κάτω έτσι όπως ήξερες εσύ
κι εμείς λιθάρι το λιθάρι με την αγάπη στην καρδιά
σου χτίσαμε προσκυνητάρι να σε δοξάζουν τα παιδιά