Πάντα μ’ αρέσανε τα κόκκινα κρασιά
που όλοι λεν πως όταν πίνουμε ξεχνάμε
εμένα όμως μου θολώνουν την καρδιά
κι αυτά που νόμιζα πως ξέχασα θυμάμαι.
Στην υγειά της μνήμης
που θυμάται ακόμα
όσα ξαναβλέπει
στου κρασιού το χρώμα.
Στην υγειά της μνήμης
που θυμάται ακόμα
όλες τις αγάπες
που μας `κάναν λιώμα.
Πάντα μ’ αρέσανε τα κόκκινα κρασιά.
Έχουν τη φλόγα της φωτιάς, όσο παλιώνουν
με δυο σταγόνες σιγοκαίνε το μυαλό,
για να θυμάται όλα αυτά που δεν τελειώνουν.