De Zick verjeht, de letzte fuffzehn Johr
wor nix mih su wie et ens fröher wor
Wie off han ich an unsere ahlen Baum jedaach
un an dat Lagerfeuer medden en d'r Naach
Dä Papp dä hätt en Seifekess jebaut
em Sommer hammer Äppele jeklaut
Kom ich dann met der Botz noh hus
die soh bald wie ene Flicke us
ming Mamm die hätt nit eine Ton jesaat
Manchmol denk ich an doheim, un dann
fällt mir widder en wat all ming Mamm
für uns Pänz jeopfert hätt
Dat wat söns nie einer däät
Vun dä letzte Jrosche joov et dann
noch e ies vun nevvenan, dem Mann
Hätt et manchmol nit jerigg
doch et wor en schöne Zick
Mi Schwester hatt met zwölf d'r eetste Fründ
wie schnell hatt sich de Mamm dodran jewönnt
dat alle veezehn Daach ne andre Tünnes kom
un irjendwie däm Lisbett doch sing Jugend nohm
Et eetste Bier, mir wor furchtbar schlääch
De Mamm hätt nur jesaat: „jeschieht dir rääsch!"
Doch an de Auge kunnt ich sin
se nohm dat nit su einfach hin
Bestimmp han ich ihr domols leid jedonn