Ze is bij nacht naar de duinen gegaan,
haar ruisende kleed had zij aan.
De baren gaan en keren.
Ik draag een kroon op mijn blinkend haar.
Het duin is zo donker en de sterren zijn klaar.
En eenzaam in zijn doodsgebied
ontwaakt hij en aanhoort haar niet.
De bomen gaan keren.
Draag jij een kroon op je blinkende haar.
Het duin is zo donker, de sterren zijn klaar.
Hij kwam uit de zee naar het duistere strand;
hij nam haar bij de linkerhand.
De baren gaan en keren.
Van minne is mijn hart zo zwaar;
het duin is zo donker, de sterren zijn klaar.
Toen, in de zeenacht, in 't geurende kruid
werd zij zijn gekroonde bruid.
De baren gaan en keren.
Het duin is zo donker, de sterren klaar.
Wij rusten immer bij elkaar.
Hij nam haar in zijn armen mee
en keerde terug naar de brandende zee.