Πολλούς έχουν τρελάνει δυο μαύρα μάτια
πολλοί καταστράφηκαν για γαλανά
πολλές καρδιές τα γκρίζα κάναν κομμάτια
μα `γώ φοβάμαι τα καστανά!
Αυτά μου έλεγ’ ένας φίλος μου ένα βράδυ
κι εγώ γελούσα ειρωνικά
ως που ένα βλέμμα καστανό γλυκό σαν χάδι
μια μέρα μ’ έκανε να πω σπαραχτικά
Σε μια ζωή καταστραμμένη
από τον έρωτα μιας καστανής
σε μια ζωή που δε σου μένει
παρά να κλαις και να πονείς
Σε μια ζωή τυραννισμένη
που δίχως λόγο πια διαβαίνει
ζωή πεζή, ζωή χαμένη
να ζει κανείς ή να μη ζει
Πόσες φορές δεν είπα να βρω ένα τρόπο
να μη ξυπνήσω πλέον κάποιο πρωί
μα δεν το θέλω, μήπως της κάνω κόπο
να με θυμάται μεσ’ στη ζωή!
Όχι! Δε θέλω τα ματάκια της να κλάψουν
για μένα ούτε μισή στιγμή
ας παν χαρούμενα κι αλλού φωτιές ν’ ανάψουν
κι ας περισσέψουνε για μένα οι λυγμοί.