Σαν ψάρι χαζεύω αυτά που δεν ξέρω
μα εκείνα που ξέρω τα ξέρω καλά
Στους ώμους σου επάνω ο ήλιος μου γέρνει
με κάθε ανάσα απλώνει η φωτιά
Διαγράφω στοιχεία, διαλύω αρχεία
το φύσημα φτάνει του πρώτου κεριού
και δίπλα ο Μπράουν, ο Φίσερ κι οι άλλοι
ποτίζουν φορμόλη του κόσμου το νου
Ανδρώθηκαν κι άλλοι πολλοί σαν κι εμένα
σε γυάλινο πύργο ρυθμού δυτικού
Τα βλέφαρα κλείνεις, μαζί σου με παίρνεις
στην κόψη ενός μαγικού συνειρμού:
δεμένη στο φάσμα μιας έξυπνης βόμβας
που σβήνει απ’ το χάρτη των κάφρων τα τραστ
σφιχτά σε κρατάω να ανοίξεις το πλάνο.
Δεν είδα ποτέ μου πικρά να γελάς
Σε παίρνει ο ύπνος στα χέρια μου μέσα
ο κόσμος δικός σου κι είν’ όλα σωστά
Τον κώδικα σπάω να διαβάσω το αίμα
να φτιάξω καλούπι για λίγα κλειδιά