Verse 1:
Hayatım rapti çocuktuk ve akıl başta değil
Gözüm kara çekil kenara yeni bir akım başlatayım
Hayat çatık kaşlı gir derinlere çakıl taşlı bil
Ömrümden aldınız ve bu insanca yakınlaşma değil
Kapıda bekliyor ecel günüme sekmiyor gecem
Bir yol verin bir umut var kaçıncı köprüden geçem
Ciğeri söktüler geçer mi? Kanımı döktüler geçen
Rotayı kaybeden fakirin yönünü köklüler seçer
İçimde kendime düşman kesildim hemde tüfek tankla
Ver bir sigara yaad edip dünü gel de düşek bankta
Kendi tok yatar fakat bana bahsetmekte haktan
Öyle darbe vurdular ki bıkmadılar taşlamaktan
En nihayetinde toprak olduk hangimiz doydu?
Beni bu denli yazmanın eşiğine hanginiz koydu?
Bilinmez bu yol biter mi? Hangimiz yorgun?
Hangimiz büyüdük şimdi hangimiz olgun?
Nakarat:
Hayatım monoton rap yolumun düzlüğüdür
Yüzüme bak hemen neden unuttun üzdüğünü?
Yarına küstüğünü
Bilirim hepimiz yorgun
Verse 2:
Aklım da benle beraber gelişti hep
Ve kendim oldum her zaman be dostlarım değişti hep
Çünkü; inanmadılar bana bir gün demiştim hep
Bu yolda kazanacağım ve rap ile mutluluğa eriştim hep
Ve kalan sahalar hep bizimdi çünkü benden izin vardı
Çektim al benim urganım bu boyna izin aldı
Küllerim dağıldı havayı tümden isim sardı
Benden aldıklarını koy bir kenara kendin ol ve saldır
Öyle gel, kafan karıştı biliyorum da durum bu
Kendimizle yüzleşirken engel olur kuruntu
Sen unuttun çünkü kalbin aç ve kanını kuruttun
Çek ellerini yüzünden artık bitti suları durulttum
Yorgunluk gözaltlarıma makyaj oldu bilin
Benle gelen binsin hemen diğerleri vagondan inin
Söylemem bitirin şeytanın sofrası kuruldu
Burak bir akşam üstü sokaklarda vuruldu.
Nakarat:
Hayatım monoton rap yolumun düzlüğüdür
Yüzüme bak hemen neden unuttun üzdüğünü?
Yarına küstüğünü
Bilirim hepimiz yorgun