Θυμάμαι το δωμάτιο καλή μου
στη γειτονιά της Πλάκας τη μικρή
ψηλά μες στ’ άγριο μάτι του ανέμου
κι η μυγδαλιά απέναντι πικρή.
Θυμάμαι το δωμάτιο το χειμώνα
που οι τοίχοι στάζαν, στάζει κι η οροφή
κι ήμαστε δυο πουλιά στον κόσμο μόνα
χωρίς πατέρα μάνα και αδερφή.
Η Ακρόπολη ψηλά μας συλλογιόταν
και `πεφτε απ’ έξω μια ψιλή βροχή
κι ο ένας απ’ τους δυο ονειρευόταν
ποτάμια που περνάγαμε μαζί.