Όταν δεις πουλάκια λυπημένα,
μαραμένα τ’ άνθη στα κλαδιά,
τ’ άστρα τ’ ουρανού να `ναι σβησμένα
σαν αγέλαστα, χλωμά παιδιά.
Είναι ο δικός μου ο καημός
που `χει γίνει αναστεναγμός,
που `χει γίνει αναστεναγμός,
είναι ο δικός μου ο καημός,
είναι ο δικός μου ο καημός
που `χει γίνει αναστεναγμός.
Όταν δεις νυχτιά χωρίς φεγγάρι,
μαύρα σύννεφα στον ουρανό,
στο δεντρί να τρέμει το κλωνάρι,
γκρίζο και θολό το δειλινό.
Είναι ο δικός μου ο καημός
που `χει γίνει αναστεναγμός,
που `χει γίνει αναστεναγμός,
είναι ο δικός μου ο καημός,
είναι ο δικός μου ο καημός
που `χει γίνει αναστεναγμός,
που `χει γίνει αναστεναγμός.