Βρέχει ξανά κι ήρθα πάλι εδώ
στον άδειο το σταθμό, μόνη στη γωνιά,
κοιτώ παντού μήπως και φανείς,
στην άκρη της γραμμής τραίνου μακρινού.
Πού πάτε τραίνα στο δειλινό,
πάρτε κι εμένα μακριά από `δω,
πάρτε κι εμένα για να τον βρω,
πού πάτε τραίνα στο δειλινό.
Οι ταξιδιώτες κουνάν τα μαντήλια
μα εγώ είμαι μόνη τέτοια βραδιά,
έχω αφίλητα τα δυο μου χείλια
και πνίγω τ’ όνειρο μεσ’ στην καρδιά.
Εσύ είσ’ αυτός που `χω στην καρδιά,
ποιος τόπος σε κρατά μακριά μου, ποιος,
σε καρτερώ βράδυ και πρωί
σαν το μικρό πουλί με μισό φτερό.
Πού πάτε τραίνα στο δειλινό,
πάρτε κι εμένα μακριά από `δω,
πάρτε κι εμένα για να τον βρω,
πού πάτε τραίνα στο δειλινό.
Οι ταξιδιώτες κουνάν τα μαντήλια
μα εγώ είμαι μόνη τέτοια βραδιά,
έχω αφίλητα τα δυο μου χείλια
και πνίγω τ’ όνειρο μεσ’ στην καρδιά.