Βλέπω τις γραμμές του τραίνου
που δε σμίγουνε ποτές
τι καημός που ‘ναι έτσι θεέ μου
κι οι δικές μας οι ζωές.
Και παράλληλα κυλάμε
δυο ρυάκια στη βροχή
τι καημός που όπως πάμε
θα χαθούμε μοναχοί.
Πάνε κι έρχονται τα τραίνα
κι όμως άδικα κοιτώ
μες στα σπλάγχνα του κανένα
δεν σε φέρνει να σε δω.
Βλέπω τις γραμμές του τραίνου
και βαθιά μελαγχολώ
κι από τον καημό μου σκύβω
και τα σίδερα φιλώ.
Και τα σίδερα φιλάω
που σε πήρανε μακριά
σαν να τα παρακαλάω
να σε φέρουνε ξανά.
Πάνε κι έρχονται τα τραίνα
κι όμως άδικα κοιτώ
μες στα σπλάγχνα του κανένα
δεν σε φέρνει να σε δω.