Βλαστάρι μου δε χάθηκες
ο νους μου το’ χει ορίσει,
οι κλώνοι σου ν’απλώνονται
σ’ ανατολή και δύση.
Από τη στάχτη σπίθισε
τη φλόγα της ζωής μας
και γίνε άστρο του ουρανού
που φέγγε τη ψυχή μας.
Έχε το σύννεφο άλογο
και το άστρο χαλινάρι
και τα βιβλία της φυλής
να φέγγουν κάθε βράδυ.
Στις στράτες που πορεύεσαι
το δάκρυ γέλιο κάμε,
πάλι με χρόνους με καιρούς
πάλι δικά μας θα ’ναι.