Νιότη φεγγάρι θάλασσα
αγάπη φως κι αρμύρα
Άμαχη ΄ναι τούτη η ζωή
αντάρα καταιγίδα.
Νιότη μου που σε πότισα
με γέλιο και με δάκρυ
ακριβοθώρητε μου Αϊτέ
στου χαρακιού την άκρη
Θάλασσα που σ’ αγνάντευα
στη τόση μοναξά μου
στο θόρυβο σου έκρυβα
τ’ αναστενάγματα μου
Είν’ η ζωή ένας καημός
στα χέρια μου τη πήρα
μα πάλι την αναζητώ
τσ αγάπης την πλημμύρα