Η ζωή μου σαν νταλίκα
φορτωμένη μες στη νύχτα
τον καημό μου ταξιδεύει
και σε ψάχνει, σε γυρεύει.
Στο μυαλό μου πικραμένα
λόγια αμίλητα γραμμένα,
φεύγει η νύχτα, ξημερώνει
κι η φυγή σου με σκοτώνει.
Μα εσύ `σαι αερικό
σκοτοδίνη, ξωτικό.
Τη σκιά σου ακολουθώ
κι όμως δε σε συναντώ.
Γιατί είσαι αερικό
σκοτοδίνη, ξωτικό.
Τα όνειρά μου σαν τα πλοία
που τα πιάνει η τρικυμία,
και βουλιάζω, δε αντέχω,
σ’ αγαπάω μα δε σ’ έχω.
Δε μ’ αφήνουν οι ελπίδες
κι ας με δένουν μ’ αλυσίδες,
μες στο άγνωστο πλανιέσαι,
με ξεχνάς μα δεν ξεχνιέσαι.