Μου τελείωσε η αθωότητα,
το κλουβί της άνοιξα να βγω.
Η μορφή που βλέπεις στην ταυτότητα
του αγνού παιδιού, δεν είμαι εγώ.
Άραγε ποιο χέρι τη ζωγράφισε
κι έμεινε για πάντα να κοιτά,
τα σημάδια που ο χρόνος άφησε
πάνω στα κορμιά μας τα θνητά;
Σπασμένο κρίνο
στα χέρια σου θα γίνω
κάποια βραδιά.
Σπασμένο κρίνο
σαν τον καιρό εκείνο
που ήμασταν παιδιά.
Δεν τη θέλω πια την απαλότητα
της βελούδινης μου εποχής,
ρούχο τώρα έχω την απλότητα
της γαληνεμένης μου ψυχής.
Από το γυαλί κρατώ το ράγισμα
και το λιώσιμο απ’ το κερί
για της παρουσίας μου το σφράγισμα
που λατρεύει πια ό,τι μπορεί.